Crisis: een samenvatting in beeldspraken

Een absurdistisch begin

Je kan wel over een weiland kunstmest (lees: schuld) uitstrooien om het gras harder te laten groeien (lees: om de fundamenten van de economie te stimuleren), maar zodra koeien ziek worden van het vergiftigde gras (lees: consumenten en bedrijven kunnen hun schulden niet langer financieren), dan is het dus niet verstandiger om nog meer mest uit te strooien (lees: nog meer krediet, garanties en subsidies te verstrekken), maar juist om de stront op te ruimen. “Stront opruimen? Nee hoor, het (vergiftigde) gras smaakt de stieren veel te lekker”1.

Tijdgeest

Zodra geld uit het niets gecreëerd wordt dan worden er partijen toegestaan met een kapitaal-voordeel ten opzichte van al diegenen die niet met geleend geld werken. Zij die geld en het geldsubstituut (krediet) uit het niets creëren en hieraan verdienen zitten hoe dan ook fout. Maar of u het nu leuk vindt of niet, of u nu wel of niet leent, of dat uw onderneming dat doet, of uw overheid, er geldt altijd dat zodra een partij (uit het niets gecreëerd!) geld leent, zij een heel praktisch en zeker voordeel mee krijgt: geld lenen kost weliswaar geld, maar omdat u nu leent, bent u in ieder geval geen dief van uw eigen portemonnee. U bent dan namelijk een dief van iemand anders portemonnee.

Waarom dit klopt? Inflatie. Nieuw geld ontleent haar waarde aan de koopkracht van het reeds bestaande geld. Vandaar dat de koopkracht van geld over de gehele linie afneemt. Dat komt omdat er steeds meer van wordt gecreëerd. Het is zogezegd het geheim van onze economie. Het is simpelweg economische kunstmest. Zolang deze continue schuld-expansie (=monetaire inflatie) blijft doorgaan dan kunt u namelijk goedkoper uw schulden aflossen. Dat noemen we nu economische groei. En zolang we hierop blijven vertrouwen? Alleen dan behouden we onze goedkope en geliefde levensstijl. Maar dat goedkoop altijd duurkoop blijkt te zijn? “Ach, al die oude wijsheden toch ook altijd, ik ben nu eenmaal graag goedkoop”.

De prijs van verandering

Afkicken is erger dan de ergste kater die we ons kunnen herinneren. Het is ons verteld, maar we kunnen er ons eigenlijk geen voorstelling bij maken. Maar toch zullen we eraan moeten geloven. We kunnen voor de makkelijke en geleidelijke afbouw kiezen, of voor shock-therapie zoals drugsverslaafden. Enige probleem van deze laatste beeldspraak is, wij zijn niet verslaafd aan drugs, wij zijn verslaafd aan voedsel. Wij begrazen onze weiden zogezegd. Dat doen we om te kunnen leven. En nu zijn onze graslanden vergiftigd. U vraagt zich af welke alternatieven we voor handen hebben? We kunnen kiezen om betere graslanden te veroveren (oorlog). We kunnen kiezen om minder te grazen (het nemen zoals het is en niks doen). En we kunnen ons gras weer gezond maken (door een nationaal programma van schuldsanering).

Een narrige conclusie

Zolang wij als mensheid liever in illusies (lees: sprookjes) blijven geloven in plaats van dat wij de werkelijkheid omarmen, dan zijn wij als mensheid de waarheid niet waard. Zij die zich te midden van het drama van de weerbarstige werkelijkheid bevinden grijpen niet voor niets graag terug naar de sprookjes van vroeger. Of om deze te herlezen en opnieuw te beleven. Of door zelf een poging te wagen een nieuw sprookje te schrijven, in een ijdele hoop deze ooit werkelijkheid te laten worden. Want sprookjes stellen ons steeds weer in staat die zelfde werkelijkheid te kunnen ontvluchten. En het is steeds weer die weerbarstige werkelijkheid die voorschrijft dat (politiek gewenste) sprookjes slechts zeer graag geloofde illusies zijn. Onze werkelijkheid is besmeurt met stront. Het is een resultaat van overbemesting. Het is tijd om de stront op te ruimen. Het is tijd om de beerput te openen.

1Ter verduidelijking: u moet weten dat economen stieren (vertaling van het Engelse bull) als metafoor gebruiken voor groeimarkten. De gedachte hiervan is dat stieren hun prooi op de hoorns nemen en omhoog werpen. Als tegenhanger gebruikt men beren: een beer maakt zich eerst groot en stort zich vervolgens op zijn prooi. Dit staat symbool voor dalende markten. Mijn gedachte achter dit grapje betreft het gedrag van stieren. Figuurlijk gezegd, kunstmest werkt als alcohol op een feestje. Het verhoogt de feestvreugde. Hoe meer je ervan drinkt des te onverantwoordelijker je gedrag wordt. Dat is doorgaans lange tijd heel erg leuk, maar op een gegeven moment wordt het gewoon gênant. En na gênant gedrag ploft men veelal neer. Zoals een beer. Als een ladderzatte beer..

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.